Een soort van

Ze hockeyt in C3. Ze lacht vaak net te hard. Ze hield haar spreekbeurt over Billy Eilish. Weken aan gewerkt. Ze hoopt dat geen van haar vriendinnen iets vreemds aan haar merkt. Dat ze normaal is. Dat ze erbij hoort. Want als niemand het weet of aan haar ziet, dan bestaat het. Een soort van niet. Ze houdt een dagboek bij. Daarin beschrijft ze trouw gedoe op school, het hockeykamp, wat ze het weekend deed. En dat hij stiekem naar haar kamer komt en zij nog steeds niet weet of het normaal is. Of het erbij hoort. Voelt ze zijn handen op haar blote huid, zet ze zichzelf een soort van uit. Als dit gewoon is, waarom doet ie dan als ze samen zijn zo anders tegen haar? Waarom zegt hij: met niemand over praten? Waarom doet hij dan een soort van lief? Maar voelt het naar? Ze hockeyt in C3. Ze lacht vaak net te hard. Ze wil niet dat het doorgaat. Ze weet niet hoe het stopt. Ze hoopt dat iemand het ontdekt, per ongeluk. Iemand die ze wel vertrouwt. Die zegt dit is niet, zelfs niet een soort van, jouw fout.