Stotteren

Als kleine jongen vond ik het maar lastig, vloeiend blijven praten met zoveel gedachten. M'n ma stottert ook, mijn broer en mijn ooms. Thuis valt het niet meer op. Daar vinden we het gewoon. En ik zou willen dat het overal zo was. Bij de club, in de winkels, maar vooral in de klas. Soms wordt erom gelachen. Soms zeggen ze niets en kijken ze met medelijden. Maar hallo, ik ben niet ziek. Elk woord is er één, elke zin een overwinning. Ik adem diep in en uit en zal dan maar beginnen. Ik ben chill, zo chill. Geef die voorleesbeurt maar aan een ander. Met mijn spreekbeurt ben ik waarschijnlijk ziek. Ik kan het wel, maar het duurt misschien wat langer omdat ik blijf haperen op iets. Precies. Maar als ik zing of rap nou, je raadt het al. Ik voel me vrij en ik ben een spraakwaterval. Als het eventjes niet lukt dan laat ik me niet kisten. Ik begin gewoon opnieuw op mijn tijd en mijn ritme. Ik ben chill, zo chill. Ik vind het spannend, maar blijf chill. Zo chill. Beste stotteraar, je weet allang wat je wilt zeggen. Twijfel niet aan jezelf. Vertrouw maar op de woorden. Ga staan en vertel. Niet denken aan wat iemand anders zou kunnen denken of vinden. Laat het los en denk aan leuke dingen. Waar word je blij van? Wat doe je graag? Wie vind je lief? Van nu af aan alleen maar positieve energie. Zeg tegen jezelf: ik ben niet bang om te spreken. Ik ben een eindbaas en iedereen mag het weten. Geef die voorleeseurt maar aan een ander. Echt niet. Met mijn spreekbeurt ben ik waarschijnlijk ziek. Ik ben hier! ik kan het wel, maar het duurt misschien wat langer omdat ik blijf haperen op iets. Precies. Maar als ik zing of rap, nou je raadt het al. Ik voel me vrij en ik ben een spraakwaterval. Als het eventjes niet lukt, dan laat ik me niet kisten. Ik begin gewoon opnieuw op mijn tijd en mijn ritme. Ik ben chill, zo chill. Ik vind het spannend, maar blijf chill. Zo chill.