Broer met autisme

Het was bij het drielandenpunt. Ik weet het nog precies. Mijn broer, die durfde België niet in. En naar Duitsland evenmin. De grens was nog geen baksteen. En toch, hij deed geen stap. En het was niet voor de grap. Hij was bang. Als mijn broer niet weet wat er komt dan raakt ie in paniek. Dat is hoe hij is. Als hij het antwoord niet weet bij een quiz zapt ie snel naar een ander kanaal. In een boek bladert hij eerst naar het eind van het verhaal. Bij verstoppertje verstopt hij altijd op dezelfde plek in de kast. Voor een ander klinkt dat gek maar voor hem is het normaal. Mijn broer heeft een drang naar het bekende. Die kan hij niet bedwingen, want de wereld met de mensen en de dingen is voor hem gewoon heel veel. Vandaar dat hij niet over grenzen gaat. Mijn broer houdt liever vast aan wat hij weet. Hij weet alles over dino's en vulkanen over Jupiters manen, over treinen, Max Verstappen en hoor je hoe volwassen hij daarover praat kan je haast niet snappen dat hij niet zijn billen af kan vegen omdat hij bang is voor zijn poep. En dat hij gooit met het cadeau dat hij van oma heeft gekregen. Omdat het niet is wat hij had gehoopt en bedacht. Omdat het leven al zo vaak anders loopt dan verwacht. Er is een woord voor wat hij heeft: autisme. Maar dat is me veel te kaal en veel te koud. Ik noem het liefde. Omdat ik weet en voel en zie dat hij misschien wel meer dan wij van de wereld en de mensen en de dingen houdt.