Het middeleeuwse schoonheidsideaal

Wat is het ergste van de middeleeuwen? Heb je even? De pest? Oh nee. De armoede. De oorlogen? Welnee. Wat dan? Het schoonheidsideaal! Het schoonheidsideaal? Het schoonheidsideaal is zo dwingend. Op alle schilderijen word je ermee geconfronteerd. De eisen zijn zo streng. Daar kunnen wij normale vrouwen nooit aan voldoen. Dus dan word je onzeker en depressief. Wat is het schoonheidsideaal dan? Nou, gewoon kleine harde borsten als appeltjes, hoog tegen de schouders aan. De mijne zijn te rond en te groot. Wat moet ik doen? En verder moeten we smalle, afhangende schoudertjes hebben. Ik heb brede schouders en ik ben slank. Dat is echt geen gezicht. En je heupen moeten breed zijn. Smalle heupen zijn uit! En een dikke, bolle buik. Alle mannen worden helemaal gek van een dikke, bolle buik om veel kinderen mee te baren. Ik ben veel te slank. Mijn buik blijft plat, wat ik ook doe. Niemand wil een platte buik. Niemand. En het achterwerk moet flink zijn. Ik heb een klein bol kontje, dat is echt hopeloos. En je huid moet helemaal wit zijn, maar echt spierwit, met een mooie blos. En helblond haar, hebben we niet. Maar ja, wij moeten werken op het land. Wij zijn slank en bruin. Bah. Dus wat doen we? De borsten pletten en omhoog duwen. Een dikke rok met gewelfde stof, zodat de buik boller en ronder lijkt dan die is. Haren bleken, sproeten bleken, huid bleken. Maar ja, een echte schoonheid worden we nooit. Een dikke kont en een bolle buik, dat wil toch iedereen?